Ceremonia

Kochana, do tej pory, na samo wspomnienie, drżą mi dłonie….

Pamiętając, że życie składa się także z obowiązków, porzuciłam drogę odkrywcy i pognałam za tłumem gości by stać się świadkiem wkraczania mojego brata w dorosłość, tę prawdziwą dorosłość.

Wśród zielonych drzew i przepięknych, naturalnych dekoracji, stał mój malutki, młodszy brat. Miałam wrażenie, że słyszę spod eleganckiego garnituru, leciutkie i bardzo szybkie uderzenia jego zlęknionego serca.

Reszta gości siedząc na wygodnych, drewnianych kamieniach – czekała na spektakl.

Wtem wzrok przemiłej pani z USC wyostrzył się i skupił na odległym punkcie.

Wszystkie spojrzenia powędrowały w tę sama stronę.

Tak, to była ona, wybranka mojego brata.

W pięknej, bardzo prostej sukni, wsparta na ramieniu swojego ojca stąpała po zielonej trawie malutkimi stópkami uzbrojonymi w całkiem nowe trampki😊

Wyglądała cudownie i zjawiskowo.

Nie wiem jak dotarła do pomostu, co mówiła pani urzędnik i jak długo to trwało.

Wzruszenie zatkało mi gardło, łzy radości płynęły jak Niagara…

Jak dokonywać zamachu na swoją wolność – to tylko w takim stylu.